Ik woon in Duitsland, in Kleve, net over de grens bij mijn geboortestad Nijmegen. Op elke straathoek vind je hier een apotheek. Op elke volgende hoek een bakker vol met broodjes en taartjes. Ook zijn er extreem veel supermarkten. Heel vaak denk ik, hoe kunnen al die winkels bestaan? Maar het kan, want anders zouden ze er niet zijn. Toch? En zo is het ook met ons werk.
Door het wereldwijde web lijkt het soms wel of de wereld heel klein is geworden en alsof de halve mensheid illustrator is. Maar dat is in beide gevallen natuurlijk helemaal niet zo. Als je zwanger bent zie je ook overal zwangere vrouwen en als je een baby hebt, zie je overal kinderwagens. Ik zie inmiddels zelden nog zwangere vrouwen of babies, terwijl ze er waarschijnlijk nog in precies dezelfde mate zijn. Maar ik let er niet meer op omdat ik in een hele andere fase ben. Maar dat terzijde.
Ik schreef een tijd terug een column over dat je meestal zelf niet zo onder de indruk bent van wat je zelf kunt. Een ander ding waar waarschijnlijk elke illustrator, of misschien wel iedereen die een creatief beroep heeft, tegenaan loopt is het idee dat er zoveel mensen zijn die beter zijn dan jij. Zeker als je je geld wil verdienen met bijvoorbeeld illustraties is het soms moeilijk om gemotiveerd te blijven. Want wie wil nou mijn dingen kopen als er zoveel meer moois en beters te koop is?
Ik ben fan van Lilla Rogers, zij is agent en biedt online cursussen aan. Ze roept altijd “there is room for everybody”. Toen ik dat voor het eerst hoorde deed me dat zo goed. Een keer een positief geluid! En ze kan het weten, ze houdt tenslotte een hele groep illustratoren aan het werk.
Het wordt natuurlijk lastig als je per se voor wereldwijde A-merken wil werken, maar er is zo veel meer dan dat. Als je je pijlen richt op een paar treetjes daaronder wordt een carrière als illustrator ineens niet meer zo onbereikbaar. De lokale bakker heeft misschien ook wel een leuke illustratie nodig, of de plaatselijke bloemenwinkel. En de lokale krant, of de regionale krant of zelfs de landelijke krant. Het heeft niet per se de New York Times te zijn toch?
Tuurlijk, er zijn minder mensen die illustraties nodig hebben, dan mensen die dagelijks broodjes kopen. Maar waarschijnlijk zijn er in jouw dorp of stad ook maar heel weinig illustratoren. Ik geloof dat in het stadje waar ik woon, er hoogstens twee illustratoren zijn, inclusief mijzelf. Dat betekent dat als iemand hier illustraties nodig heeft, ze inmiddels vrij snel bij mij terecht komen. Zo heb ik het afgelopen jaar de cover van een stadsmagazine mogen illustreren, een ansichtkaart voor de plaatselijke VVV en een kaart voor een groep winkeliers. Een paar leuke klussen van klanten die voorheen nooit met illustratoren hadden gewerkt. Soms is wat je dichtbij haalt extra lekker!
tekst en illustraties: Esther Mols. Je kunt Esther ook volgen op Instagram.
