Ik heb nu al enkele columns voor de Gumclub geschreven en als ik ze zo eens teruglees, valt me op dat het altijd gaat over dingen waar ik mee worstel. Verhalen waarin alles alleen maar goed gaat zijn over het algemeen niet zo boeiend. Stel je een film voor waar alles fantastisch is, waar het in de loop van het verhaal nog beter wordt en eindigt met een happy end. Ik vermoed dat het geen kaskraker wordt. Of stel je voor dat je de eerste dag dat je een potlood oppakt direct kunt tekenen als DaVinci. Niet alleen ik, dat zou dan weer een wonder zijn, maar iedereen. Dat zouden saaie columns worden.
De worsteling
De worsteling maakt het interessant. En de herkenbaarheid van die worsteling maakt dat het ook andere mensen aanspreekt. En uiteindelijk komt er ook altijd een oplossing. Soms gewoonweg doordat ik in de loop van de tijd ervaring opdoe waarmee het beschreven probleem vanzelf verdwijnt. Soms in de vorm van antwoorden die ik vind bij mensen die mij inspireren.
Bovenstaande column schreef ik een paar weken geleden. Normaal zijn ze niet zo actueel dat ik ze niet een paar weken kan laten liggen. Maar de afgelopen weken ben ik helaas ingehaald door de actualiteit. Als ik dit lees kan ik alleen maar denken: “was dit nog maar mijn worsteling!”
Ik heb 4 weken geleden gehoord dat ik heel ziek ben. Ik ga er dus een tijdje tussenuit. Focussen op beter worden en hopelijk kan ik me dan over een paar maanden weer bezig houden met dit soort zaken. ? Waar ik de laatste tijd nogal mee worstelde, voordat ik wist dat ik ziek was dus, was wat ik precies wilde vertellen met mijn werk. Ik wist het niet zo goed en ik heb had gevoel dat ik dat eigenlijk wel zou moeten weten. (de tekst loopt door onder de illustratie)
Bloemen zijn altijd goed
Form follows function
Je hebt creatieven met een hele duidelijke boodschap. Niet alleen qua stijl hebben ze een duidelijk gezicht, maar ook qua inhoud. Ze willen bijvoorbeeld heel graag de wereld verbeteren, mensen helpen die het moeilijk hebben of ze strijden voor gelijke rechten en ga zo maar door. Ik vind dat ook allemaal heel erg belangrijk maar het is niet de reden dat ik zo van dit werk houd. Soms ben ik een beetje bang dat mijn werk daardoor te oppervlakkig is, zo zonder diepgaande bedoeling. Dan wordt het een soort decoratie. Dat is wel een beetje weinig. Inhoud is belangrijker dan vorm. Toch?
Ik hou zo van tekenen
Alleen maar zeggen dat ik illustreer omdat ik zo graag tekst voorzie van tekeningen is een beetje weinig. Of omdat ik zo ontzettend graag teken en dat mijn handen letterlijk gaan kriebelen als ik het een tijdje niet doe. Maar waarom zou ik de wereld daarmee lastig moeten vallen? Wat heb ik te bieden? Alleen maar een leuk plaatje? Eye candy? Eigenlijk wel iets meer. Hoop ik.
Ik kwam er achter toen ik op mijn website bezig was met de ‘About me’ pagina. Even kort iets over mezelf en mijn werk vertellen bleek nog niet zo eenvoudig. Ik kon er uiteindelijk niet meer van maken dan deze twee zinnetjes: ‘Ik ben dol op tekenen: mensen – dingen – alles. En ik hoop dat mensen mijn illustraties mooi vinden.’.
Daar is overduidelijk ruimte voor verdieping. ?
Is het echt wel nodig om een diepgaande motivatie te hebben? Maak ik me druk om niets? Vooral nu. Ik geloof het wel. Ik hoop op dit moment vooral dat ik de komende tijd rust en troost kan putten uit tekenen. Voor mezelf. En als het anderen dan aanspreekt is dat mooi meegenomen.
Zo zie je maar, zelfs hier vind ik dan toch mijn antwoord. ?
—–
tekst en illustraties: Esther Mols. Je kunt Esther ook volgen op Instagram.
