We zaten afgelopen zomer samen in de klas: Esther Mols en ik (Claudi). Een online klas van Lilla Rogers. Ik heb die zomer behoorlijk gespijbeld. Want net toen die interessante MATS – Make Art That Sells – cursus van Lilla Rogers begon, ging ik met la familia naar Italia. Op dat Italiaanse terras keek ik wel af en toe naar de MATS privé facebookgroep. Deze facebookgroep functioneert een beetje zoals een klaslokaal. En wie mij meteen opviel in onze klas was Esther. Ik vind Esther’s werk heel krachtig, origineel en intelligent. Haar website en instagram account staan vol met prachtige voorbeelden: neem maar eens een kijkje. Esther is ook een fijne klasgenoot want ze geeft met veel positieve energie advies of stelt goede vragen. Toch heeft Esther ook soms twijfels over haar werk. Of weet ze niet mer zeker of het een goede keuze was om voor het illustreren te kiezen. Tijdens het tekenen kreeg ze goede raad:
Vroeger had je wijsheden en die stonden op een tegeltje dat bij oma in de gang hing. Tegenwoordig heb je quotes, voor jong en oud. Overal lees ik zoveel voel-je-goed teksten als “do what makes you happy” en “live, love & laugh” dat ik er een beetje treurig van word. Want ik doe wat mij happy maakt: illustreren. Maar soms is het niet zo eenvoudig als die blije quotes me willen doen geloven.
Er zijn dagen dat ik werk van collega’s zie en me alleen maar kan afvragen of ik wel door moet gaan met illustreren. Of mijn stijl wel herkenbaar genoeg is. Leuk genoeg, of goed genoeg. Dan zie ik, dat mijn collega’s de meest prachtige dingen maken en daar ook nog eens heel veel ‘likes’ voor krijgen. Dat ze bovendien veel meer followers hebben dan ik. Het valt niet mee om werk op te sturen naar je droomopdrachtgever en dan na weken een onpersoonlijk mailtje te krijgen met de woorden: “bedankt voor je mail en hartelijke groet, de beeldredactie”.
AFSTAND
Wat ik inmiddels geleerd heb is om op zulke momenten even afstand te nemen en iets te doen wat ik fijn vind – “do what feels good” :-)- zoals een half uurtje yoga, bellen met een vriendin of luisteren naar een inspirerende podcast. Dan kan ik daarna weer vol goede moed verder. Ik ben een enorme fan van de creative peptalks van Andy J. Pizza. Soms gebruikt hij wat vermoeiende metaforen uit allerlei games en films die ik niet ken, maar als je daar even doorheen luistert, zitten zijn podcasts propvol wijsheden.
FIJNE INZICHTEN
Eén van de uitspraken van Andy die bij mij is blijven hangen is deze: Sometimes we are not that impressed by the things we are good at. Ik zat te luisteren naar een van zijn afleveringen (ik weet niet meer welke) en liet spontaan mijn potlood vallen toen hij dit zei. Dit had ik me nooit zo gerealiseerd. Ik kan alleen maar wat IK kan, en daardoor heb je al snel het gevoel dat dat zo moeilijk niet kan zijn. Wat die anderen doen, dat is pas moeilijk. En goed. En knap. 
Toevallig mailde ik een paar dagen later met een illustrator die meer dan 100.000 followers (100K heet dat dan) heeft op Instagram, die het in mijn ogen helemaal gemaakt heeft. En zij bleek net zo onzeker te zijn over haar werk als ik! Ze vertelde dat ze er niets van snapt dat iedereen haar werk zo bijzonder vindt, dat ze zelfs een mail had gekregen van een bekend internationaal merk en dat ze niet wist of ze dat wel kon. Ik realiseerde me dat dit misschien wel ‘part of the job’ is. Dat het er misschien wel voor zorgt dat je blijft groeien. Omdat je net zo goed wil worden als die anderen, maar je niet realiseert dat je dat al lang bent.
Dat zijn toch fijne inzichten waar je echt iets aan hebt.
alle beelden in dit artikel zijn van Esther Mols
